Sierpień 1980
Sierpień 1980 - fala strajków, która przetoczyła się po kraju latem 1980 roku. Strajki robotnicze spowodowane były wzrostem cen towarów i kryzysem gospodarczym po latach 70-tych, w czasie których wzrost gospodarczy osiągany był głównie "na kredyt".
Strajki rozpoczęły się od początku lipca 1980 roku żądaniami podwyżki płac w zakładach: PZL Mielec, Autosan Sanok, Hucie Warszawa, Ursus i FSO na Żeraniu. Wygaszane one były kolejno przez dyrekcje fabryk realizujące postulaty podwyżek płac. Kolejna fala strajkowa zaczęła się w Lublinie oraz Świdniku, strajkowało ok. 50 tys. robotników. Do końca lipca fala strajkowa obejmowała poszczególne zakłady pracy już na terenie całej Polski.
Cechą wspólną wszystkich strajków był brak współpracy i zsynchronizowania protestów pomiędzy przedsiębiorstwami oraz żądania o charakterze płacowym. Strajk zorganizowany z głównym celem politycznym wybuchł w Stoczni Gdańskiej im. Lenina.
10 sierpnia - Bogdan Borusewicz opracowuje plan strajku w Stoczni Gdańskiej, ustala jego rozpoczęcie na 14 sierpnia. Strajk mają zainicjować: Jerzy Borowczak, Bogdan Felski oraz Ludwik Prądzyński; na przywódcę strajku mianowany zostaje Lech Wałęsa, który ma dotrzeć na teren Stoczni Gdańskiej w dniu rozpoczęcia strajku.
14 sierpnia - wybucha strajk w Stoczni Gdańskiej, jako pierwsze do strajku przystępują wydziały K-1 i K-3. Strajkujący żądają: przywrócenia do pracy Anny Walentynowicz, Lecha Wałęsy oraz Andrzeja Kołodzieja, podwyżek wynagrodzeń, upamiętnienia poległych stoczniowców 1970, gwarancję bezpieczeństwa dla strajkujących, dodatku drożyźnianego oraz zasiłki rodzinne równe wypłacanym funkcjonariuszom MO i SB.
15 sierpnia - do strajku przyłączają się inne zakłady Metropolii Gdańskiej: strajkuje komunikacja miejska w Gdańsku, Stocznia Północna i Stocznia im. Komuny Paryskiej. Władze państwowe przerywają połączenia telefoniczne z resztą kraju.
16 sierpnia - zawarte zostaje porozumienie pomiędzy strajkującymi i dyrekcją Stoczni Gdańskiej, dyrekcja zgadza się na przywrócenie do pracy zwolnionych, podwyżkę płac oraz postawienie pomnika ku pamięci poległych stoczniowców w 1970. Komitet Strajkowy postanawia zakończyć strajk, gdy część stoczniowców zdążyła już opuścić teren stoczni Lech Wałęsa podejmuje decyzję o podjęciu strajku solidarnościowego z innymi protestującymi zakładami, w Stoczni Gdańskiej pozostaje 700 strajkujących stoczniowców - utworzony zostaje Międzyzakładowy Komitet Strajkowy w Stoczni Gdańskiej, MSW powołuje sztab do kierowania akcją "Lato 1980"
17 sierpnia - biuro polityczne KC PZPR i Rząd powołują komisję pod przewodnictwem Tadeusza Pyki w celu rozpatrzenia problemów i postulatów Wybrzeża Gdańskiego; na teren stoczni wraca część robotników, którzy wyszli poprzedniego dnia; przed bramą nr 2 Stoczni Gdańskiej odprawiona zostaje przez ks. Henryka Jankowskiego msza św.; MKS ogłasza listę 21 postulatów strajkujących.
18 sierpnia - Komitet Samoobrony Społecznej "KOR" wydają apel z informacją o strajku w Stoczni Gdańskiej i wzywają załogi do tworzenia Wolnych Związków Zawodowych; do MKS w Gdańsku zrzeszonych było 156 strajkujących zakładów pracy; w Szczecinie strajk rozpoczyna Stocznia Remontowa Parnica oraz Stocznia im. Adolfa Warskiego.
19 sierpnia - powstaje MKS w Szczecinie; strajk rozpoczyna Huta im. Lenina w Nowej Hucie; MKS w Gdańsku zrzesza 253 zakłady pracy; Tadeusz Pyka prowadzi rozmowy ze strajkującymi delegacjami bez pośrednictwa MKS, zgadza się na wszelkie żądania finansowe odrzuca postulaty polityczne.
20 sierpnia - delegacje zakładów pracy prowadzące rozmowy z Tadeuszem Pyką zrywają negocjacje i podporządkowują się gdańskiemu MKS, władze państwowe odmawiają rozmów z MKS; MKS w Gdańsku zrzesza 304 zakłady pracy; Służba Bezpieczeństwa rozpoczyna aresztowania członków opozycji na terenie całego kraju.
21 sierpnia - następuje zmiana przewodniczącego komisji rządowej, zostaje nim Mieczysław Jagielski; władze państwa podkreślają, że strajkiem w Gdańsku kierują awanturnicy polityczni; gdański MKS zrzesza 350 zakładów.
22 sierpnia - delegacja MKS spotyka się z Mieczysławem Jagielskim, ustalony jest termin rozpoczęcia negocjacji; MKS przekazuje Tadeuszowi Mazowieckiemu zadanie utworzenia Komisji Ekspertów.
23 sierpnia - ukazuje się pierwszy numer Strajkowego Biuletynu Informacyjnego "Solidarność"; gdański MKS zrzesza 388 zakładów pracy.
24 sierpnia - MKS zatwierdza projekt budowy pomnika poległych stoczniowców, autorem projektu jest inż. Bogdan Pietruszka.
25 sierpnia - na żądanie MKS odblokowana zostaje łączność telefoniczna, "Wieczór Wybrzeża" jako pierwsza oficjalna gazeta informuje o istnieniu MKS oraz o 21 postulatach strajkujących.
26 sierpnia - MSW podejmuje decyzję o mobilizacji wszystkich funkcjonariuszy i sił ZOMO.
27 sierpnia - podczas negocjacji w Szczecinie strona rządowa odrzuca możliwość powstania wolnych związków zawodowych; strajk rozpoczyna Kopalnia Węgla Kamiennego "Manifest Lipcowy" w Jastrzębiu Zdroju.
28 sierpnia - Lech Wałęsa proponuje, aby porozumienie zawarte w Gdańsku obowiązywało na terenie całego kraju; gdański MKS zrzesza ponad 500 zakładów pracy.
29 sierpnia - rozmowy MKS z delegacją rządową stanęły w martwym punkcie, władze państwowe nie chcą zgodzić się na utworzenie wolnych związków zawodowych.
30 sierpnia - w Szczecinie podpisano porozumienie ze stroną rządową; najważniejszy punkt protestu powstanie wolnych związków zawodowych nie został zrealizowany.
31 sierpnia - w Sali BHP Stoczni Gdańskiej zostaje podpisane porozumienie pomiędzy gdańskim MKS i Komisją Rządową, pierwszy punkt porozumienia mówi o powstaniu niezależnych samorządnych związków zawodowych; minister Mieczysław Jagielski w wyniku groźby kontynuacji strajku deklaruje niezwłoczne wypuszczenie więźniów politycznych; MKS przekształca się w Międzyzakładowy Komitet Założycielski Niezależnego Związku Zawodowego; gdański MKS reprezentuje ok. 700 strajkujących zakładów pracy.
3 września - w KWK "Manifest Lipcowy" w Jastrzębiu Zdroju zostaje zawarte porozumienie strony rządowej z górnikami.
Efektem zawartych "Porozumień Sierpniowych" było powstanie NSZZ "Solidarność" wolnego związku zawodowego od władz komunistycznych, pełniącego również rolę partii politycznej niezależnej od systemu komunistycznego. Czas ten trwał przez 16 miesięcy do 13 grudnia 1981 kiedy wprowadzono stan wojenny i brutalnie zakończono "karnawał" Solidarności.